2009-03-06

Լոնդոնում բացվել է «Հայաստան` մշակույթի երկիր» ցուցահանդեսը

Մարտի 3-ին աշխարհահռչակ Թագավորական աշխարհագրական ընկերության` Լոնդոնի Հայդ Փարկի հարևանությամբ գտնվող սրահում բացվեց Միացյալ Թագավորությունում ՀՀ դեսպանության կազմակերպած` «Հայաստան` մշակույթի երկիր» Հայաստանի լուսանկարների և հայկական տառատեսակներին նվիրված ցուցահանդեսը։ Այս մասին հայտնում է ՀՀ ԱԳՆ մամուլի և տեղեկատվության վարչությունը:
Ցուցահանդեսի բացման արարողությանը ներկա էին ՄԹ կառավարության, տեղական ինքնակառավարման մարմինների, կառավարական գերատեսչությունների ներկայացուցիչներ, Լոնդոնում հավատարմագրված դեսպաններ և դիվանագետներ, արվեստի աշխարհի, ինչպես նաև հայ համայնքի անդամներ։
Միջոցառմանը բացման խոսքով հանդես եկավ և ցուցահանդեսը ներկայացրեց Միացյալ Թագավորությունում ՀՀ դեսպան Վահե Գաբրիելյանը։

Ցուցահանդեսը, որի կազմակերպմանն իրենց աջակցությունն են բերել նաև Pro Art ընկերությունը, ՀԲԸՄ Լոնդոնի թրաստը և ՀՀ ազգային գրապալատը տևելու է մինչև մարտի 6-ը։ Ցուցահանդեսի օրերին տեղի է ունենալու նաև հայ միջնադարյան ձեռագրերին և հայկական տառատեսակներին նվիրված դասախոսություն, որին հանդես են գալու ՄԹ Լինկոլնի համալսարանի դասախոս դոկտոր Կարոլին Պուզովիոն և Բրիտանական գրադարանի` Քրիստոնեական և եբրայական մերձավոր արևելքի բաժանմունքի վարիչ դոկտոր (հայր) Վրեժ Ներսեսյանը։



Թերթ.am


Շարունակել կարդալ >>>
Leer mas >>>

2009-03-05

"El diálogo con Turquía no dificultará el reconocimiento del genocidio"

El Museo del Genocidio Armenio de Dzidzernagkapert (AGMI) emitió una tarjeta postal conmemorando el 90° aniversario de "Ravished Armenia", un film mudo que expuso al público estadounidense los horrores del crimen de lesa humanidad sufrido por el pueblo armenio, en momentos que dicho genocidio estaba en pleno desarrollo. Considerada una película de "época", el film relató la historia de una superviviente: Arshaluis Mardiganian. "Ravished Armenia" se proyectó en 1919 en las principales ciudades de los EE.UU. logrando reunir una suma de más de treinta millones de dólares que se destinaron a los orfanatos de niños armenios dispersos en todo Medio Oriente y en la propia Primera República Armenia.

El Museo exhibe por estos días una exposición online de material relacionado con película. Ver:
http://www.genocide-museum.am/

Producido por los estudios MGM en colaboración con el Comité de Asistencia para Armenia y Siria, el documental titulado oficialmente "Subasta de Almas", se basó en el libro "Ravished Armenia" escrito por Arshaluis Mardiganian. La película llevó a la pantalla grande su difícil historia de vida y su supervivencia a la masacre llevada a cabo por el Imperio Otomano turco. Mardiganian, una niña del pueblo de Chmshkatsag había logrado escapar a la edad de 14 años para ser luego capturada por un harem turco donde fue brutalmente torturada y maltratada. Ella encontró finalmente su salvación en los Estados Unidos donde pudo escribir sus memorias.

Este fue el primer documental filmado sobre el genocidio y se estrenó el 16 de febrero de 1919 en el Hotel Plaza de Nueva York. La exhibición, patrocinada por Oliver Harriman y George Vanderbilt fue presenciada por más de 7.000 importantes neoyorkinos. "Subasta de Almas" fue dirigida por Oscar Apfel y fue proyectada en grandes ciudades de trece estados. También se mostró en varios países de América Latina entre ellos Cuba y México.


Una gran campaña solidaria acompañó a "Subasta de Almas". Mardiganian viajó a varias ciudades importantes de los Estados Unidos donde transmitió personalmente las penurias sufridas en manos de los turcos. Nueva York, San Francisco y Los Ángeles, entre otras, conocieron la epopeya de la autora. También su director Apfel acompañó la exhibición para apuntalar la gran tarea de asistencia emprendida por el Comité de Asistencia. "Subasta de Almas" también pudo verse en Gran Bretaña en diciembre de 1919. Durante tres semanas se proyectó en Royal Albert Hall de Londres recibiendo excelentes comentarios de medios como el periódico "Bayoscop", y los diarios "The Illustrated London News" y "The Morning Telegraph". En 1920, en una decisión inentendible, "Ravished Armenia" fue censurada y retirada de las bibliotecas americanas y británicas.

Por desgracia, gran parte del film de 85 minutos de duración se ha perdido. Algunas versiones indican que sus rollos se hundieron a bordo de un buque en su rumbo al puerto georgiano de Batumi. Otras dicen, en cambio, que el film fue robado por encargo.

Durante ocho décadas los historiadores buscaron por todo el mundo copias de la película. Pero apenas se pudo recuperar un segmento de veinte minutos de extensión. La fracción rescatada fue hallada en los Estados Unidos merced a los esfuerzos de Eduardo Kozanlian, un estudioso argentino de origen armenio, quien llevó a cabo una extensa investigación. Kozanlian donó la película recuperada al Museo del Genocidio de Dzidzernagapert, donde permanece hasta el día de hoy.

Diario Armenia


Շարունակել կարդալ >>>
Leer mas >>>

Կոմիտասի հոբելյանը կնշվի մի շարք երկրներում, բայց ոչ Թուրքիայում

Աշնանը Կոմիտասի 140-ամյակի առթիվ Հայաստանի պետական կամերային նվագախումբը համերգաշարով հանդես կգա մի շարք երկրներում` այնտեղ, որտեղ ապրել, ստեղծագործել և աշխատել է Կոմիտասը`Հայաստանում, Ֆրանսիայում, որտեղ ստեղծագործել է, Գերմանիայում, որտեղ կրթվել է, Շվեյցարիայում և Իտալիայում, որտեղ դասախոսել է:
Համերգաշարը համակարգում է երաժշտագետ Մհեր Նավոյանը, ով ներկայացրեց, որ իրենք նպատակ ունեն առաջին անգամ նման լրջությամբ, ճշգրտված դիմագծով ներկայացնել Կոմիտասի ստեղծագործությունը Եվրոպայում: Համերգաշարի ծրագրում նախատեսում են 2 հատված` Կոմիտասի հեղինակած գործեր` հիմնականում երգչախմբային կատարումներ, և կոմիտասյան մշակումներ:
Հայաստանի մշակույթի նախարարությունը հավանության է արժանացրել նախագիծը, արդեն պայմանավորվածություն կա նաև ֆրանսիական կողմի հետ. հոկտեմբերի 18-ին նշանակված է համերգաշարի կենտրոնական համերգը Փարիզում: Մյուս երկրների հետ դեռ բանակցություններ են վարում:

Կոմիտաս վարդապետի հոբելյանին նվիրված համերգաշարը չի կայանա միայն Թուրքիայում` նրա ծննդավայրում, քանի որ, ըստ Մհեր Նավոյանի, «ոչ մի արդարացում չեն գտնում, թե ինչու պիտի Կոմիտասի 140-ամյակի առթիվ նրա գործունեությունն ու ժառանգությունը ներկայացնել մի ժողովրդի, ում հետ դեռ բազում չհստակեցված խնդիրներ ունենք` ոչ միայն քաղաքական, այլև մշակութային»:


Թերթ.am


Շարունակել կարդալ >>>
Leer mas >>>

2009-03-04

Հայոց ՑԵղասպանության բանաձևի մասին. Թուրքիան չի սպառնում, բայց զգուշացնում է

Հայաստանն ու Թուրքիան գնում են հարաբերությունների կարգավորման ճանապարհով, սակայն Հայոց ցեղասպանության մասին բանաձևի ընդունումը ԱՄՆ Կոնգրեսի կողմից կարող է լուրջ հարված հասցնել այդ գործընթացին: Այդ մասին հայտարարել է Թուրքիայի արտգործնախարար Ալի Բաբաջանը: «Մենք չենք դիմի հռետորական սպառնալիքների, եթե ԱՄՆ Կոնգրեսն ընդունի Հայոց ցեղասպանության մասին բանաձևը: Մենք չենք ասի ԱՄՆ Կոնգրեսին` եթե դուք բանաձևն ընդունեք, մենք կդիմենք այս և այն քայլին, մենք ուղղակի ամերիկացիներին կպատմենք Հարավային Կովկասի այժմյան իրավիճակի մասին»,-ասել է Թուրքիայի ԱԳՆ ղեկավարը: Նրա խոսքերով, հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորումն երբեք այսքան մոտ չի եղել : «Հայաստանի հետ համաձայնությունն այժմ ամենաիրատեսականն է 1915թ. ի վեր: Ես չեմ ասում, թե մենք համաձայնության ենք հասել, սակայն մենք շատ մոտ ենք նրան»,-ընդգծել է Բաբաջանը:
Լուծում ասելով Թուրքիայի ԱԳ նախարարը հասկանում է հարաբերությունների կարգավորում ամբողջ ծավալով, գրում է Today's Zaman-ը:

«ԱՄՆ-ն չպետք է միջամտի այն գործընթացներին, որ գնում են Հայաստանում»,-նշել է Բաբաջանը, կրկին ասելով, որ Թուրքիայի ու ԱՄՆ-ի ռազմավարական հարաբերություններին վնաս կհասցվի, եթե Վաշինգտոնն ընդունի Հայոց ցեղասպանության մասին բանաձևը:

Հայաստանի և Թուրքիայի միջև դիվանագիտական հարաբերությունները բացակայում են: Հայ-թուրքական սահմանը փակվեց Անկարայի կողմից 1993թ ղարաբաղյան հակամարտության պատճառով:

2008թ. սեպտեմբերի 6-ին Թուրքիայի նախագահ Աբդուլլահ Գյուլը ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանի հրավերով ժամանեց Երևան` դիտելու Հայաստանի ու Թուրքիայի հավաքականների միջև ֆուտբոլային խաղը:




PanArmenian.net


Շարունակել կարդալ >>>
Leer mas >>>

2009-03-03

¿Qué es el Genocidio Armenio?

Las atrocidades cometidas contra el pueblo Armenio por el Imperio Otomano y el Estado de Turquía durante el transcurso de la Primera Guerra Mundial y años anteriores y posteriores a ésta, son llamadas en su conjunto el Genocidio Armenio. El Genocidio es una forma organizada de matanza de un conjunto de personas con el objetivo explicito de ponerle fin a su existencia colectiva. Esto requiere un planeamiento central y una maquinaria organizada para implementarlo haciendo que el genocidio sea un prototipo de crimen de estado, ya que solo un estado cuenta con los recursos necesarios para llevar a cabo tal destrucción.

El Genocidio Armenio fue planeado y administrado centralmente por el Estado de Turquía contra toda la población Armenia del Imperio Otomano. Fue llevado a cabo durante la Primera Guerra Mundial entre los años 1915 y 1918. El pueblo Armenio fue sujeto a deportaciones, expropiaciones, secuestros, tortura, masacre e inanición. La gran mayoría de la población
Armenia fue forzosamente removida desde Armenia y Anatolia a Siria, donde una gran parte de la población fue enviada al desierto para morir de hambre y sed. Gran número de Armenios fueron masacrados metódicamente a lo ancho y largo del Imperio Otomano. Mujeres y niños fueron raptados y brutalmente abusados. Toda la riqueza del pueblo Armenio fue expropiada. Después de menos de un año de calma al final de la Primera Guerra Mundial, las atrocidades contra el pueblo Armenio fueron reanudadas entre 1920 y 1923, donde los restantes armenios fueron victimas de más masacres y expulsiones. En 1915, treinta años antes de que la Organización de las Naciones Unidas adoptase la Convención sobre la Prevención y Castigo de los Crímenes de Genocidio, la comunidad internacional condenaba el Genocidio Armenio como un crimen contra la humanidad

¿Quién es responsable del Genocidio Armenio?

La decisión para llevar adelante el genocidio en contra de la población Armenia fue tomada por el partido político que detentaba el poder en el Imperio Otomano. Este fue el Comité de Unión y Progreso (CUP) o Ittihad ve Terakkí Jemiyettí, conocido popularmente como los "Jóvenes Turcos". Tres figuras del CUP controlaban el gobierno; Mehmet Talaat, Ministro del Interior en 1915 y Gran Primer Ministro en 1917 (Grand Vizier); Ismael Enver, Ministro de Guerra y Ahmed Jemal, Ministro de Marina y Gobernador Militar de Siria. Los Jóvenes Turcos bajo asamblea determinaron los altos cargos del gobierno y asignaron a los comandantes militares la efectiva ejecución del Genocidio. Además del Ministro del Interior y el Ministro de Guerra, los Jóvenes Turcos contaban con una organización recientemente creada, conformada por convictos y tropas irregulares que llamaron la Organización Especial (Teshkilati Mahsusa). Su objetivo principal fue llevar a cabo la masacre masiva de los Armenios deportados. A cargo de la Organización Especial estaba Behaeddin Shakir, un médico. Por otra parte, extremistas ideólogos como Zia Gokalp, promocionaban a través de los medios la propaganda del CUP, el Panturquismo; la creación de un nuevo imperio que se extendería desde Anatolia hasta Asia Central y cuya población seria exclusivamente turca. Estos conceptos justificaron y divulgaron los planes secretos del CUP para exterminar a todos los armenios del Imperio Otomano. Los cómplices de los Jóvenes Turcos, otras figuras que encabezaban del gobierno otomano, miembros del CUP Comité Central, y muchos administradores provinciales responsables de las atrocidades en contra de la población armenia fueron acusados por sus crímenes al final de la Primera Guerra Mundial. Los principales criminales evadieron la justicia al huir de Turquía. Sin embargo, fueron juzgados en ausencia y han sido encontrados culpables de crímenes capitales. Las masacres, expulsiones y los maltratos a los Armenios entre 1920 y 1923 fue realizado por los Nacionalistas Turcos, quienes representaban un nuevo movimiento político opuesto al de los Jóvenes Turcos, pero con quienes compartían la ideología sobre la exclusividad étnica del Estado Turco.

¿Cuántas personas murieron en el Genocidio Armenio?

Está estimado que un millón y medio de Armenios fueron exterminados entre 1915 y 1923. La población armenia del Imperio Otomano en la Primera Guerra Mundial era de aproximadamente dos millones. Más de un millón fueron deportados en 1915. Cientos de miles fueron masacrados en el acto. Muchos otros murieron por inanición y epidemias que arrasaban en los campos de concentración. Entre los armenios que vivían en la periferia del Imperio Otomano, muchos escaparon al destino de sus compatriotas de las provincias centrales de Turquía. Más de diez mil armenios en el este de Turquía escaparon a la frontera con Rusia llevando una vida precaria como refugiados. La mayoría de los armenios residentes en Constantinopla, la capital de Turquía, fueron deportados. En 1918 el régimen de los Jóvenes Turcos llevó a cabo una guerra en los Cáucasos donde aproximadamente 1.800.000 Armenios vivían bajo la dominación de Rusia. Las fuerzas Otomanas avanzaron por el este de Armenia y Azerbaiján donde también se estaban llevando a cabo masacres sistemáticas contra el pueblo Armenio. Las expulsiones y masacres realizadas por los Turcos Nacionalistas entre 1920 y 1923 sumaron cientos de miles de nuevas victimas. Para 1923 las tierras de Asia Menor y la histórica Armenia del oeste, fue expugnada de la totalidad de su población Armenia. La destrucción de las comunidades Armenias en esta parte del mundo fue total.


¿Existieron testigos del Genocidio Armenio?

Existieron muchos testigos del Genocidio Armenio. A pesar de que el gobierno de los Jóvenes Turcos tomó precauciones e impuso severas restricciones en los reportes y la toma de fotografías del acontecimiento, existieron muchos extranjeros en el Imperio Otomano que presenciaron las deportaciones. La mayoría de estos eran diplomáticos y misioneros de los Estados Unidos de América. Ellos fueron los primeros en llevar las noticias al mundo externo sobre el desarrollo del Genocidio Armenio. Algunos de sus reportes fueron titulares en las noticias del mundo occidental y de los Estados Unidos. También entre los que presenciaron las atrocidades cometidas contra el pueblo Armenio existieron muchos ciudadanos alemanes. Los alemanes eran aliados de los Turcos durante la Primera Guerra Mundial. Algunos oficiales alemanes condenaron las acciones de los Jóvenes Turcos y otros informaron a sus superiores en Alemania sobre las masacres realizadas a la población civil armenia. Muchos rusos pudieron observar por ellos mismos las atrocidades cometidas contra las comunidades armenias cuando el ejército ruso ocupó parte de Anatolia. Muchos árabes de Siria, donde la mayoría de los deportados eran enviados, pudieron ver la espantosa condición de los escasos sobrevivientes de tan cruel proceder. Por ultimo, muchos oficiales turcos fueron testigos de la masacre mientras tomaban parte de ésta. Muchos de ellos dieron sus testimonios bajo juramento en los tribunales de posguerra donde se sometió a juicio a los Jóvenes Turcos, organizadores del Genocidio Armenio.

¿Cuál fue la respuesta de la comunidad internacional ante el Genocidio Armenio?

La comunidad internacional condenó el Genocidio Armenio. En Mayo de 1915, el Reino Unido, Francia y Rusia advirtieron a los líderes de los Jóvenes Turcos que serian responsables de un crimen contra la humanidad. Al final de la guerra, los aliados victoriosos demandaron al Gobierno Otomano que citara ante la justicia a los Jóvenes Turcos acusados por crímenes de guerra. También se realizaron esfuerzos para socorrer a los armenios que morían por inanición. Los gobiernos de los Estados Unidos de América, Reino Unido y Alemania patrocinaron la preparación de reportes sobre las atrocidades cometidas y muchos de estos fueron dados a publicidad. Sin embargo, ninguna medida se tomó contra el Estado de Turquía, sea para sancionarlo o para rescatar al pueblo armenio del exterminio. Además, tampoco se tomó ninguna medida contra el Gobierno Turco para la restitución de la inmensa pérdida material y humana que sufrió el pueblo Armenio.


¿Por qué se conmemora el Genocidio Armenio el 24 de Abril?

Desde hace ya décadas y en cualquier país donde haya una comunidad de armenios establecidos, cada 24 de Abril se recuerda al millón y medio de armenios masacrados por la Turquía Otomana. La fecha simboliza la decapitación estructural del pueblo armenio, ya que comenzada la noche del 23 de Abril y durante toda la madrugada del día 24, cientos de intelectuales, religiosos, profesionales y ciudadanos destacados de origen armenio, fueron despojados de sus hogares bajo arresto e inmediatamente deportados hacia el interior del Imperio para ser posteriormente asesinados. Esta fecha en el calendario concentra dos acontecimientos muy importantes: el comienzo del plan de exterminio de todo el pueblo armenio que pondrían en marcha los miembros del Partido Ittihad (Jóvenes Turcos) desde 1915 y hasta los primeros años de la República de Turquía fundada por Mustafá Kemal Attatürk (1923). Por otro lado, el 24 de Abril resume simbólicamente todos aquellos crímenes de lesa humanidad, que los turcos-otomanos cometieron en perjuicio del pueblo armenio, es decir las matanzas anteriores al 24 de Abril de 1915.


¿Son las masacres de Armenios consideradas en la actualidad como Genocidio según la Convención sobre Genocidio de las Naciones Unidas?

La Convención sobre la Prevención y Castigo de los Crímenes de Genocidio de las Naciones Unidas, describe al genocidio como "el acto cometido con el propósito de destruir, en parte o en su totalidad, a una nación, etnia, raza o grupo religioso" . Claramente esta definición se aplica a las atrocidades cometidas contra el pueblo armenio por parte del Gobierno Turco. Ello así, dado que la Convención de las Naciones Unidas fue adoptada en 1948, 30 años después de perpetrarse el Genocidio. Los ciudadanos de origen armenio procuran lograr el reconocimiento oficial por parte de los gobiernos donde ellos se han afincado luego de esos atroces episodios. A pesar de que varios países han reconocido oficialmente el Genocidio Armenio, la Republica de Turquía como política de estado niega sistemáticamente el mismo. Mas aún, Turquía minimiza las evidencias de las atrocidades llevadas a cabo, como meras alegaciones y obstruye regularmente los esfuerzos aplicados al reconocimiento de tal episodio. Por lo tanto, afirmar la verdad sobre el Genocidio Armenio se tornado en un asunto de importancia internacional. La recurrencia de genocidios en el siglos XX y y comienzos del XXI, hace que el reconocimiento de los crímenes y atrocidades cometidas contra los armenios por parte del Estado Turco, sea una obligación apremiante de la comunidad internacional.

Hayasa agradece a Taringa.net por esta publicación


Շարունակել կարդալ >>>
Leer mas >>>

2009-03-02

Թուրքիայի և Հայաստանի երկխոսությունը կարող էր ավարտվել սահմանի բացմամբ

Թուրքիայի և Հայաստանի միջև հարաբերությունները կարող էին կարգավորվել և երկու երկրների միջև սահմանը կարող էր բացվել: Այդ մասին ԱՄՆ Ներկայացուցիչների պալատի արտաքին գործերի հանձնաժողովի նիստին հայտնել է Թուրքիայի հետ բարեկամության խմբի համանախագահ Ռոբերտ Վեկսլերը: Անցյալ շաբաթ Վեկսլերը մի շարք հանդիպումներ անցկացրեց թուրք բարձրաստիճան պաշտոնյաների հետ:

Թուրքիայի և Հայաստանի միջև բացակայում են դիվանագիտական հարաբերությունները: Թուրքիան Հայաստանի հետ սահմանը փակեց 1993թ. Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության պատճառով, որում ինքը օժանդակում է Ադրբեջանին: Ինչպես հիշեցնում է Hurriyet թուրքական թերթը, Հայաստանի և Թուրքիայի միջև հարաբերությունների զարգացման համար խթան հանդիսացավ 2008թ. սեպտեմբերին Հայաստանի և Թուրքիայի ֆուտբոլի հավաքականների միջև որակավորման հանդիպումը դիտելու համար Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանի` Երևան այցելելու հրավերը թուրք գործընկեր Աբդուլլահ Գյուլին: Երկու երկրները նաև խորհրդատվություններ են վարում ԱԳՆ մակարդակով:

PanArmenian


Շարունակել կարդալ >>>
Leer mas >>>

Genocidio Armenio

Armenia fue uno de los primeros lugares en los que se desarrolló la civilización humana. Considerada por algunos especialistas como una de las primeras regiones donde se logró fundir el hierro y el cobre, también en Armenia algunos granos de cereales, como el centeno, pudieron haberse desarrollado por primera vez. Durante la mayor parte de su historia, Armenia fue regida u ocupada por potencias extranjeras, entre las que caben destacar los asirios, persas, romanos, mongoles, turcos y rusos. Los estados armenios independientes duraron cortos periodos de tiempo en el pasado; el de mayor duración estuvo bajo el gobierno del rey armenio Tigranes el Grande. Durante su reinado, el territorio controlado por los armenios se extendía desde el mar Caspio al Mediterráneo y comarcas de la actual Siria. Este periodo de independencia finalizó en el 69 a.C. con la invasión de los romanos. Armenia se convirtió en el 301 d.C. en el primer Estado cristiano del mundo.
Armenia ha sido tratada de forma extremadamente violenta por las potencias extranjeras varias veces a lo largo de su historia. La invasión de los turcos Selyúcidas en el siglo XI tuvo como consecuencia la primera emigración a gran escala de los armenios. Otros periodos de emigración se sucedieron, especialmente a finales del siglo XIX, cuando los armenios sufrieron persecución por los gobiernos turco y ruso al discutir por sus demandas políticas. Las fuerzas turcas masacraron a los armenios. El gobierno ruso, aunque no tan represivo como el turco, cerró las escuelas armenias y ordenó la confiscación de las propiedades de la Iglesia armenia. Las peores atrocidades contra los armenios que vivían en el Imperio otomano tuvieron lugar durante la I Guerra Mundial (1914-1918), cuando las deportaciones masivas y las masacres supusieron la eliminación de nueve de cada diez armenios residentes en Anatolia (la actual Turquía asiática). El gobierno otomano acusó a los armenios de alinearse con los rusos y adujo como justificación para llevar a cabo las masacres y deportaciones masivas la situación de rebelión interna existente. Cientos de miles de armenios fueron desalojados de sus hogares en Anatolia y enviados al exilio en las áreas desérticas de la Siria actual. Un gran número de armenios pereció de hambre y enfermedades o fueron asesinados por soldados o civiles durante las marchas forzadas. Aunque el gobierno ruso y las potencias europeas elevaron sus protestas por las atrocidades otomanas, optaron por no intervenir. En el momento de finalizar la I Guerra Mundial, más de 800.000 armenios habían muerto. Las masacres continuaron a comienzos de la década de 1920, por lo que muchos armenios huyeron a otros países, incluidos Rusia y Estados Unidos. De acuerdo con la mayoría de los historiadores, el trato concedido por las autoridades otomanas a los súbditos armenios del imperio constituyó el primer genocidio del siglo XX. No obstante, el actual gobierno turco rechaza que esos acontecimientos tuvieran el carácter de genocidio, pues argumenta que las muertes fueron el resultado de enfrentamientos bélicos, enfermedades y hambrunas.

Taringa.net


Շարունակել կարդալ >>>
Leer mas >>>

2009-03-01

Թուրքերի 70%-ը կարծում է, որ աշխատանքի անցնելու համար կնոջն անհրաժեշտ է ամուսնու թույլտվությունը

Սոցիոլոգները պարզել են, որ Թուրքիայի բնակիչների ավելի քան երկու երրորդը երբեք գիրք չի կարդացել։ Բացի այդ, երկրում պահպանվում է քսենոֆոբիայի և մեկուսացման տրամադրությունների բարձր մակարդակը։ Պահպանվել է նաև ավանդական պահպանողական վերաբերմունքը ժամանակակից հասարակությունում կնոջ դերի նկատմամբ։ Այդ մասին հաղորդում է The Guardian-ը։

Հասարակական հետազոտությունը, որը կոչվում է «Ովքե՞ր ենք մենք», անցկացվել է Konda թուրքական կազմակերպության կողմից։ Հարցմանը մասնակցել է 6482 մարդ։ Հասարակագետները փորձել են ճշտել, թե որքանով են թուրքերի՝ իրենց երկրի մասին պատկերացումները համապատասխանում իրականությանը։
Չնայած Եվրոպայում թուրքեր շատ կան, հետազոտությունը ցույց է տվել, որ երկրի տասը քաղաքացիներից ինը երբեք չեն անցակցրել իրենց հանգիստն արտերկրում։ Հարցման մասնակիցների մոտավորապես 73%-ը դեմ է, որպեսզի օտարերկրացիները սեփականություն կամ հող ձեռք բերեն Թուրքիայում։ Մեծամասնությունը հայտարարել է, որ հարևան երկրները սպառնալիք են ներկայացնում երկրի տարածքային ամբողջականությանը։

Հարցման մասնակիցների մեծ մասը չի սատարել կանանց իրավունքների հավասարության գաղափարը։ Մոտավորապես 70%-ը նշել է, որ աշխատանքի անցնելու համար կնոջը, նախ, անհրաժեշտ է ամուսնու թույլտվությունը, 57%-ը կարծում է, որ կինը չպետք է հայտնվի մարդաշատ վայրում անթև հագուստով։ Միևնույն ժամանակ, հարցման մասնակիցների ավելի քան կեսը նշել է, որ հասարակական մասնագիտությունների տեր կայանք պետք է աշխատավայրում հիջաբ կրեն, չնայած դա արգելված է երկրի սահմանադրությամբ։



Թերթ.am


Շարունակել կարդալ >>>
Leer mas >>>
Suscribete via RSS

Entradas RSS

Add to The Free Dictionary Top Blogs Suscribirse a Bloglines Add to Excite MIX Top Blogs Top Blogs Top Blogs Top Blogs